در هاریسون 2022، درمان سل به صورت جامع توضیح داده شده است، با تأکید بر رژیم‌های دارویی چندگانه برای اطمینان از اثربخشی در برابر این بیماری عفونی. درمان استاندارد شامل دوره‌های دارویی با چندین داروی ضد سل است که به صورت همزمان مورد استفاده قرار می‌گیرند تا از مقاومت دارویی جلوگیری کنند و بیماری را به طور مؤثری درمان کنند.

رژیم درمانی استاندارد

درمان سل معمولاً شامل دو فاز است: فاز اولیه و فاز تداوم. فاز اولیه که معمولاً ۲ ماه طول می‌کشد، شامل چهار داروی اصلی است:

1. ایزونیازید (INH)
2. ریفامپین (RIF)
3. پیرازینامید (PZA)
4. اتامبوتول (EMB) یا استرپتومایسین

پس از فاز اولیه، فاز تداوم آغاز می‌شود که معمولاً ۴ ماه طول می‌کشد و معمولاً شامل ایزونیازید و ریفامپین است. هدف از این رژیم‌های دارویی اطمینان حاصل کردن از از بین بردن کامل باکتری‌های مسبب سل و جلوگیری از بازگشت بیماری است.

نظارت و پیگیری

در طول دوره درمان، نظارت دقیق بر روی عوارض جانبی داروها و همچنین اطمینان از پایبندی بیمار به رژیم درمانی ضروری است. عوارض جانبی ممکن است شامل مشکلات کبدی، واکنش‌های حساسیتی، و تأثیرات بر روی بینایی باشد. برای جلوگیری از عوارض جانبی شدید، ممکن است نیاز به تغییراتی در رژیم دارویی باشد.

مقاومت دارویی

در مواردی که سل مقاوم به داروهای استاندارد است، رژیم‌های دارویی گسترده‌تری مورد نیاز است. این شامل استفاده از داروهای دوم خط مانند فلوروکینولون‌ها و داروهای تزریقی می‌باشد که می‌توانند عوارض جانبی بیشتری داشته باشند و نیاز به مدیریت دقیق‌تر دارند.

درمان سل نیازمند تعهد به یک دوره درمانی طولانی و دقیق است و موفقیت آن به پایبندی بیمار به دستورالعمل‌های درمانی بستگی دارد.